Het liefst fik ik Mark de Bruijn zo hard als ik kan af. En hij mij. Elkaar helemaal kapotbeledigen is de standaard, en eerlijk gezegd vraagt die halfkale epogebruikende wielrenprof-wannabee daar ook gewoon om. Fietsen met Mark is een gedeelde kwelling, waarbij hij gelukkig het overgrote deel van zijn talloze frustraties afreageert op argeloze tegenliggers die hij nogal gretig compleet stijfvloekt en maar een heel klein deel voor mij reserveert.
Pijnigen
Dus, realiseer ik me als ik zijn bio over Mathieu van der Poel uitgelezen naast me neerleg (7 jaar nadat ik net zo’n boek schreef, het lijkt wel een sprint a deux tegen de Lekbrug in Vianen), is de beste manier om hem echt hard te raken, echt pijn te doen, te schrijven dat het een briljant boek is. Dat zijn stijl een nieuw hoogtepunt is in het genre. Dat ik iedere vrije minuut van mijn schaarse tijd heb besteed om maar door te lezen, woord na woord, zin na zin, alinea na alinea en pagina na pagina. Dat ik het koersverloop van deze magistrale Tour waarin zijn hoofdpersoon ongekend huishield, af en toe losliet omdat dat ik de volgende onnavolgbare pagina wilde opvreten.
Mark & Mathieu in de Eend
Pffft, zou Poel er zelf over zeggen en iets van die houding heeft zijn biograaf ook. Ik zal niet zeggen dat het tweetal samen in de EenVandaag-eend me deed denken aan een eeneiige tweeling, maar een forse gelijkenis in briljant-laconieke levenshouding kan ik niet ontkennen. En dat maakt dit boek zo magistraal: dat Mark iets van de ziel van onze grootste sportman sinds, tja, sinds wie eigenlijk?, weet bloot te leggen. Dat je echt het gevoel heb dichterbij die geniale gek op wielen weet te komen.
Help dus Mark de zomer, de herfst, de winter, het voorjaar en voor mijn part ook nog de volgende zomer door. Kwel hem door de verkoopcijfers tot grote hoogten op te stuwen. Want het boek is groots en dat compliment zal hem tot in het diepst van zijn ziel treffen. Welkom op de biografen-Olympus ouwe, dat je er maar lang en succesvol mag toeven.
